Ο δολοφόνος που έγινε ιεραπόστολος
Είναι γεγονός ότι η φιλία αποτελεί προ πάντων των αιώνων ένα πολύ σημαντικό θεσμό, ιερό θα λέγαμε. Το θεσμό αυτό αναπτύσσουν οι άνθρωποι απανταχού της γης σε όλες τις ηπείρους έστω και αν τον εκφράζουν με διαφορετικό τρόπο. Ο σκοπός είναι ο ίδιος, η δημιουργία μιας δια-προσωπικής κοινωνίας!
Στην Αφρική, και ειδικά σε κάποιες απομακρυσμένες περιοχές όπου δεν υπάρχουν κέντρα αναψυχής, οι νέοι καλλιεργούν τις δια-προσωπικές τους σχέσεις, με γνωστά παιγνίδια, -με πρωτόγνωρα φυσικά μέσα-. Και ενώ «οι σύγχρονοι πρωτόγονοι», ασχολούνταν με τα παιχνίδια αυτά, αναπτύσσοντας δεσμούς φιλίας, με αστεία και πειράγματα, συνέβη κάτι απρόβλεπτο....Όταν ο πειρασμός μπαίνει ανάμεσα στους ανθρώπους, -λόγω και των διαφόρων παθών, όπως ο εγωισμός και υπερηφάνεια-, τότε μύρια κακά έπονται και οι πιο δυνατές φιλίες καταλήγουν σε αδιέξοδα. Ο λόγος για ένα νέο είκοσι ετών ορθόδοξο από την Κένυα, αρκετά έξυπνο και με ταλέντα, που ενώ έπαιζε με το φίλο του, ξεκίνησαν οι διενέξεις και διαφωνίες, άρχισαν να τσακώνονται άσχημα, να πιάνονται στα χέρια με αποτέλεσμα να γίνει κάτι απρόσμενα δυσάρεστο, να σκοτώσει τον φίλο του! Κανείς δεν μπορούσε να το πιστέψει! Ένας απλός καβγάς να καταλήξει σε «δολοφονία». Η λέξη δολοφόνος, εμπερικλείει τη δολιότητα, την προγραμματισμένη πράξη του φόνου με δόλιο τρόπο, πράγμα που ο εν λόγω νέος δεν είχε πρόθεση να κάνει, όμως αφού το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο, να σκοτωθεί ένας άνθρωπος, η ταμπέλα του χαρακτηρισμού «δολοφόνος», τον είχε στιγματίσει.
Ούτε κι ο ίδιος μπορούσε να πιστέψει την πράξη που έκανε. Η κοινωνία τον είχε ήδη αποκηρύξει, αφού πλέον ήταν ένας δολοφόνος. Ωστόσο ο χρόνος στην Εκκλησία λειτουργεί παιδαγωγικά. Έτσι ο χρόνος που πέρασε στη φυλακή, ήταν ευκαιρία να γνωρίσει τον εαυτό του, και να αναζητήσει το έλεος του Κυρίου, ωσάν το ληστή στο σταυρό.. «Έκανα λάθος, αγαπώ όμως το Θεό και ζητώ συγγνώμη για την άδικη αυτή πράξη. Βοηθήστε με να βρω τον εαυτό μου και να ζήσω ξανά κοντά στο Θεό και την Εκκλησία μας». Αυτά ήταν τα ικετευτικά λόγια του νεαρού προς τον Επίσκοπο Κένυας, στο πρόσωπο του οποίου βρήκε την αγάπη του στοργικού πατέρα, που τον βοήθησε με το μυστήριο της εξομολόγησης, να μετανοήσει ειλικρινά με αδαμιαία μετάνοια. Και όπως μας αναφέρει χαρακτηριστικά ο Γέροντας Παΐσιος, «οι πολύ αμαρτωλοί, αν γνωρίσουν τον εαυτό τους έχουν φυσιολογικά και πολύ υλικό για ταπείνωση. Η κάθε πτώση είναι φυσικά πτώση, αλλά είναι και υλικό για ταπείνωση και προσευχή. Οι αμαρτίες αν αξιοποιηθούν για ταπείνωση, είναι σαν την κοπριά που ρίχνουμε στα φυτά. Έτσι ο νεαρός Κενυάτης το διάστημα αυτό ασκείτο στην αυτομεμψία με ταπείνωση και προσευχή. Δοκιμάστηκε σκληρά, αλλά ο Θεός βλέποντας τη διάθεση και τη μετάνοιά του ενεργούσε στην ψυχή του. Μετέχοντας και πάλι ενεργά στη ζωή της Εκκλησίας και των Αχράντων Μυστηρίων, αναγεννήθηκε και πάλι. Κι όπως αναφέρουν οι πατέρες της Εκκλησίας μας, «όταν σφάλουμε χωρίς να το θέλουμε ο Θεός οικονομάει έτσι τα πράγματα, ώστε να χρησιμοποιηθεί το σφάλμα μας για καλό. Όχι δηλαδή ότι έπρεπε να σφάλουμε για να γίνει αυτό το καλό, αλλά αφού σφάλουμε χωρίς να το θέλουμε ο Θεός αξιοποιεί το σφάλμα μας και βγαίνει καλό». Παρομοίως κι ο νεαρός Κενυάτης, μετά από τις εμπειρίες του, την πτώση, αλλά και την ανάστασή του, είχε κάθε λόγο να ερωτοτροπεί με τον ίδιο τον Χριστό αλλά και τον ίδιο τον Λόγο μέσα του! Ο ζήλος και ο ενθουσιασμός του, συνυφασμένα με την πνευματική του πλέον πληρότητα τον οδήγησαν στο να γίνει ένας ένθερμος, ζηλωτής ιερααπόστολος, μεταλαμπαδεύοντας τη Χάρη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού στους συμπατριώτες του.
Επαληθεύεται λοιπόν, ο λόγος του Ιερού Ευαγγελίου ότι ο Θεός θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν! Αυτού η δόξα εις τους αιώνας. Αμήν!
Πηγή: Περιοδικό Καθοδόν