Κυριακή Γ’ των Νηστειών – Σταυροπροσκύνηση
Κυριακή Γ’ των νηστειών και στο μέσο της Μεγάλης και ευλογημένης νηστείας της Αγίας Τεσσαρακοστής την οποία αρχίσαμε πριν 3 εβδομάδες και μας υπολείπονται άλλες 3 για να τελέσουμε συν Θεώ το αγώνισμα των Αγίων Νηστειών. Οι πατέρες της Εκκλησίας αναφέρουν ότι επίτηδες έθεσαν αυτή την εβδομάδα να προσκυνείται ο Σταυρός του Χριστού ακριβώς για να μας ξεκουράσουν από την πορεία της νηστείας, για να μας δώσουν μια ανάπαυλα, ένα σταθμό ανεφοδιασμό ώστε ενδυναμωθέντες με τη Χάρη του Τιμίου Σταυρού να αναλάβουμε ξανά και πάλι με προθυμία τον αγώνα και να συνεχίσουμε την ίδια πορεία με τον ίδιο ζήλο και βλέπουμε πόση παρηγοριά λαμβάνει ο άνθρωπος από αυτό.
Προβάλλει ενωπιόν μας τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό για δύο σοβαρούς λόγους. Να λάβουμε ενίσχυση και δύναμη από τη Χάρη του Τιμίου Σταυρού, διότι μέσα στην εκκλησία όλα όσα ενεργούνται και όλα όσα υπάρχουν δεν είναι απλοί τύποι, ούτε σκιές, ούτε αινίγματα, ούτε σύμβολα απλά αλλά είναι δυναμικά πραγματικά γεγονότα και όταν η Εκκλησία μας προβάλλει τον Τίμιο Σταυρό μπροστά μας και μας καλεί να προσκυνήσουμε και να λάβουμε από αυτόν δύναμη αυτό σημαίνει ότι γίνεται κατά πραγματικότητα απόλυτη και δεν τιμούμε απλώς τον Τίμιο Σταυρό, γιατί πάνω σε αυτόν απέθανε ο Χριστός αλλά προσκυνούντες τον Τίμιο Σταυρό λαμβάνουμε πάρα πολλή ισχύ μέσα στο είναι μας και η δύναμη του Τιμίου Σταυρού καλύπτει όλη την υπόσταση μα και όλη την ύπαρξη μας και πραγματικά μας σκεπάζει και μας ενδυναμώνει στον αγώνα μας και μας κάνει απρόσβλητους από τις ποικίλες δαιμονικές επιθέσεις και ενέδρες και παγίδες που στέκονται μπροστά μας και μας φυλάει από όλα τα κακά.
Το σημείο του Σταυρού είναι ο Τίμιος Σταυρός, γι’ αυτό και οι δαίμονες φρίττουσι και φυγαδεύονται μπροστά σ’ αυτή τη μέγιστη ενέργεια του Τιμίου Σταυρού. Πρέπει να γνωρίζουμε πάνω σε αυτό το σχήμα ακριβώς παρέδωκε τον εαυτό του ο ίδιος ο Χριστός και αγίασε τον τύπο του Τιμίου Σταυρού κι εμείς οφείλουμε όταν σφραγίζουμε τον εαυτό μας με τον σταυρό να κάνουμε ακριβώς το σημείο του Σταυρού πάνω μας χωρίς να βιαζόμαστε, χωρίς να αλλοιώνουμε το σχήμα του αλλά με προσοχή και προσευχή να τυπώνουμε στον εαυτό μας επακριβώς αυτό το σημείο, ώστε να έχει αυτή τη δύναμη και ενέργεια, την οποία αγίασε ο ίδιος ο Κύριος με το αίμα του το οποίο έδωσε για τον άνθρωπο. Πριν τη θυσία του Χριστού ο Σταυρός ήταν ένα φονικό όργανο, καταραμένο, επονείδιστος ο θάνατος επί του Σταυρού και ο Σταυρός ήταν κάτι το οποίο θεωρείτο βδελύγμα, δεν είχε καμιά δύναμη, γιατί πάνω σ’ αυτόν σκοτώνονταν οι κακούργοι, οι καταδικασμένοι. Αλλά από τη στιγμή που ο ίδιος ο Κύριος υπέμεινε τον πλέον ατιμωτικό θάνατο για την αγάπη του ανθρώπου και ανέβηκε επί του Σταυρού χωρίς να έχει ουδεμία ενοχή και έδωσε το αίμα του το άγιο πάνω στον Σταυρό αγίασε πλέον τον Τίμιο Σταυρό και έγινε από φονικό όργανο, όργανο της δικής μας σωτηρίας. Μ’ αυτόν τον σταυρό εμείς σωθήκαμε, αγιαστήκαμε, πάνω σ’ αυτόν τον Σταυρό ο Χριστός επιτέλεσε το μυστήριο της Σωτηρίας μας, υπογράφηκε η Διαθήκη του Θεού προς τον άνθρωπο.
Ό,τι κάνουμε και το φαγητό μας ακόμα να το σφραγίζουμε με τον Τίμιο Σταυρό, να αγιάσει ο Σταυρός το φαγητό μας, το σπίτι μας, το κρεβάτι μας, το διάβασμα μας, τα πάντα. Η ψυχή γνωρίζει, έχει αίσθηση του τι συμβαίνει γύρω μας, γι’ αυτό από την παιδική ηλικία μην αμελείτε να αγιάζετε τα πάντα με τον τύπο του Τιμίου Σταυρού.
Δεν είναι άσχετο το Ευαγγέλιο σήμερα το οποίο είπε όποιος θέλει να με ακολουθήσει να πάρει τον Σταυρό του και να με ακολουθήσει αλλά λέει και ένα άλλο λόγο: «Τι γαρ κερδίσει άνθρωπος εάν κερδίσει τον κόσμο όλον και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού». Ακριβώς δείχνοντας μας τον Σταυρό η Εκκλησία μας προσγειώνει και μας βάζει στη σωστή βάση και μας λέει ότι σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχει ένας δρόμος εάν θέλεις αψευδώς να κληθείς μαθητής του Χριστού, να βαστάσεις τον Σταυρό του Χριστού πάνω σου. Και ξέρουμε ότι το να ακολουθείς τον Χριστό είναι Ανάστασις, είναι χαρά αλλά έχει κι ένα μυστικό «ιδού γαρ ήλθεν διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω». Το σημείο του Σταυρού είναι το σημείο της όντως χαράς, της πραγματικής αγάπης γιατί δεν μπορεί κανείς ν’ αγαπήσει, αν δεν θυσιάσει τον εαυτό του, δεν μπορείς να χαρείς ποτέ εάν δεν υπερβείς τον εαυτό σου, δεν μπορείς αισθανθείς ελευθερία, όσο είσαι δουλωμένος μέσα στα πάθη σου. Μόνο όταν απελευθερωθείς από όλα αισθάνεσαι πραγματική ελευθερία, χαρά.
Το ίδιο φρόνημα που είχε ο Χριστός οφείλουμε να έχουμε κι εμείς μέσα μας. Και ποιο ήταν αυτό το φρόνημα; Αυτός « εκένωσεν εαυτόν υπέρ του ανθρώπου». Άδειασε τον εαυτό του και αρνήθηκε την ίδια την ύπαρξη του κι έγινε για μας άνθρωπος και υπέμεινε επονείδιστο θάνατο για να μας δείξει το αποκορύφωμα της δικής του αγάπης. Έτσι κι εμείς λοιπόν αν θέλουμε να ακολουθήσουμε τον ίδιο δρόμο δεν υπάρχει άλλη οδός, πρώτα οφείλουμε να κενώσουμε τον εαυτό μας, να αρνηθούμε την ύπαρξη μας, τα θελήματά μας, αυτά που νομίζουμε ότι μας είναι απαραίτητα.
Όταν ο άνθρωπος καταλάβει ποιος είναι ο δρόμος του, ο δρόμος του Θεού, πως μπορεί να πάθει κατάθλιψη, να απελπιστεί, πως μπορεί να φοβηθεί ή να αγχωθεί, να πανικοβληθεί σ’ οτιδήποτε συναντήσει μπροστά του;
Όταν επισκέφθηκα στην Αίγινα το μοναστήρι του Μεγάλου αυτού Αγίου του αιώνα μας, του Αγίου Νεκταρίου, εκεί στο υπνοδωμάτιο του έχει μια ζωγραφιά που έκανε ο ίδιος. Την ζωγράφισε όταν ήταν στην Αλεξάνδρεια πριν τον διώξουν ως ανήθικο και βδέλυγμα της Εκκλησίας. Κι είχε ζωγραφισμένους 3 σταυρούς και γράφει πάνω στον ένα, τον μεγάλο σταυρό του Χριστού «Σταυρός του Χριστού – η κληρονομιά μου» και φαίνεται ότι ακριβώς αυτός ο Σταυρός του Χριστού, η κληρονομιά του, ήταν που σφράγισε ολόκληρη τη ζωή του. Πως μπόρεσε και πέρασε όλη αυτή τη θάλασσα των θλίψεων, της συκοφαντίας, του διωγμού, των στερήσεων, γιατί ακριβώς κατάλαβε τι σημαίνει να ζει κανείς εν Χριστώ Ιησού.
Και ποιο είναι το κοσμικό φρόνημα, δεν είναι μόνο να γυρίζουμε έξω και να διασκεδάζουμε. Κοσμικό φρόνημα είναι ακόμα να νομίζουμε ότι ακόμα μέσα στην εκκλησία όλα θα μας πάνε καλά κι η ζωή μας θα είναι ανθόσπαρτη, κι ότι δεν πρέπει τίποτα κακό να μας συναντήσει, αυτό είναι κοσμικό φρόνημα. Το φρόνημα του Χριστού είναι άλλο, είναι το φρόνημα του Σταυρού. Θυμάμαι έλεγε κάποιος άγιος, ο οποίος είχε πολλές θλίψεις, ότι κάθε φορά που αισθάνομαι μέσα στην ψυχή μου μια απορία, γιατί να μου συμβεί αυτό το πράγμα, γιατί τρόπον τινά αυτή η αδικία, αυτό το κακό, όλες αυτές οι δοκιμασίες, οι ασθένειες η μια μετά την άλλη. Κάθε φορά λέει που σηκώνω τα μάτια μου να προσευχηθώ τον βλέπω επί του σταυρού και δεν μπορώ να του πω τίποτα.
Πάρτε λοιπόν αυτό το όπλο και χρησιμοποιήστε το σωστά, όχι με αμέλεια αλλά συνοδευόμενη με προσευχή και τότε θα δείτε ότι μια δύναμη θα προπορεύεται του έργου σας, των ενεργειών σας, μια δύναμη θα καλύπτει το σπίτι σα;, την οικογένειά σας, τα πάντα. Κι όταν μας συναντούν οι θλίψεις και οι δοκιμασίες από αυτό τον σταυρό θα πηγάζει μια γλυκύτητα γιατί μέσα στην ψυχή μας θα αισθανόμαστε ότι τώρα που αδικούμαστε, τώρα που θλιβόμαστε, τώρα γινόμαστε όμοιοι με το Χριστό επί του Σταυρού.
Να ευχηθούμε αυτή η Χάρις του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού να μας σκεπάζει, να μας ενδυναμώνει και την Αγία Τεσσαρακόστη να επιτελέσουμε μετά προθυμίας αλλά και τον δρόμο της ζωής μας να τον εκτελέσουμε έχοντας πάντοτε πάνω μας αυτόν το σταυρό του Χριστού και μετά προθυμίας να τον ακολουθούμε σαν πραγματικά παιδία του.
Πηγή: Περιοδικό Καθοδόν