ΑΝ ΥΠΗΡΧΕΣ ΘΑ ΣΕ ΧΩΡΙΖΑ
Είναι πρωί. Ξυπνάς, ετοιμάζεσαι με μια σκιά δίπλα σου. Ένα γρήγορο πρόγευμα, τα παιδιά ετοιμάζονται για το σχολείο και η σκιά πάντα δίπλα σου. Δύο πεταχτές κουβέντες με τη σκιά και φεύγεις. Στη δουλειά, άγχος, τηλέφωνα, προθεσμίες, τρέξιμο και όταν πια τελειώσεις, επιστρέφεις στο σπίτι. Εκεί όμως, δεν είσαι ήρεμος. Τα παιδιά έχουν απογευματινά μαθήματα, κάποιος πρέπει να αναλάβει το μεταφορικό. Συνήθως αυτός είσαι εσύ, η σκιά απομακρύνεται με μια δικαιολογία ανάμεσα στα δόντια, ή και χωρίς καν αυτή. Τα τρεχάματα συνεχίζουν και συ ακόμη τρέχεις μόνος στην κούρσα. Τρέχεις. Σταματάς για ένα λεπτό, κοντοστέκεσαι και κοιτάς την αγκαλιά σου. Παραμένει άδεια. Μια φωνή απ’ τη σκιά σού θυμίζει ότι πρέπει να συνεχίσεις το τρέξιμο, ξέχασες;
Όταν επιτέλους έρθει εκείνη η στιγμή της μέρας που μπορείς πια να ηρεμήσεις, προσπαθείς να ζωντανέψεις τη σκιά, που κάθεται δίπλα σου. Τίποτα. Εξάλλου, μια σκιά είναι. Πας για ύπνο, ξανά η σκιά δίπλα σου. Ρίχνεις ξανά μια ματιά για να σιγουρευτείς. Όλα είναι τα ίδια, η αγκαλιά σου παραμένει άδεια. Κλείνεις τα μάτια.
Γυρίζοντας το χρόνο πίσω, οι αναμνήσεις φέρνουν στο μυαλό χαρούμενες στιγμές, όλο χαμόγελα, ενός ζευγαριού αγαπημένου. Στο σήμερα, το ζευγάρι αυτό πνίγεται από την αδιαφορία του ενός προς τον άλλο. Η αδιαφορία στο γάμο είναι ένα από τα συνηθισμένα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν πια ανάμεσα σ’ ένα ζευγάρι. Σ’ αυτό το σημείο δεν φτάνει σίγουρα ποτέ ο ένας από τους δύο μόνος του, ρόλο έχουν να παίξουν και οι δύο. Σημαντικό ρόλο όμως διαδραματίζουν και πολλοί άλλοι παράγοντες, που οδηγούν αρχικά στην έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσα στο ζευγάρι και στη συνέχεια στην αδιαφορία του ενός για τον άλλο.
Οι ρυθμοί της σύγχρονης καθημερινότητας είναι υπερβολικά γρήγοροι και αυτό το γνωρίζει ο καθένας μας. Όταν από το σημερινό άνθρωπο απαιτείται να είναι πολύ περισσότερο παραγωγικός όχι μόνο κατά το οκτάωρο της εργασίας του, αλλά και εκτός χώρου εργασίας – και άρα στο σπίτι – τα πράγματα δεν μπορεί παρά να δυσκολεύουν, είτε μιλούμε για τον άντρα είτε για τη γυναίκα. Ταυτόχρονα, το άτομο επιβαρύνεται με άγχος και εργασιακό στρες, που σαν μόνο αποτέλεσμα έχει να σκέφτεται μόνο την εργασία του, εκκρεμότητες σχετικές, προσπαθεί συνεχώς να παράγει ιδέες και εργασία, έτσι που να μην μπορεί να περάσει από το μυαλό του ποιες είναι οι δικές του συναισθηματικές ανάγκες, πόσο μάλλον αυτές του συντρόφου του.
Ακόμη ένα αποτέλεσμα που έχει επιφέρει ο σύγχρονος τρόπος ζωής, είναι η σύγχυση των ρόλων των δύο φύλων και άρα και της σχέσης τους. Τόσο οι άντρες, όσο και οι γυναίκες, βρίσκονται σε μια προσπάθεια να ξεκαθαρίσουν τις νέες υποχρεώσεις και δικαιώματά τους. Και οι δύο είναι ανάμεσα σε δύο ακραίες μορφές του εαυτού τους: του εντελώς παραδοσιακού ρόλου που είχε πάντα το κάθε φύλο και του νέου ρόλου τους που είναι ακριβώς αντίθετος με την παράδοση
Ένας άντρας λοιπόν, παραδοσιακά έπρεπε να είναι κυρίαρχος μέσα στο σπίτι και ο λόγος του ήταν τελεσίδικος. Η γυναίκα και τα παιδιά υποτάσσονταν σε αυτόν, ενώ τα πάντα περνούσαν από τον έλεγχό του. Οτιδήποτε σχετικά με το σπίτι, αφορούσε τη γυναίκα και όχι αυτόν, εκτός από τα οικονομικά, που συνήθως χειριζόταν ο ίδιος. Σήμερα, απαιτείται από τους άντρες να συμμετέχουν περισσότερο στα του σπιτιού, να μοιράζονται με τη σύζυγό τους τα οικογενειακά «βάρη» και να έχουν πιο ενεργό ρόλο στο μεγάλωμα των παιδιών και τις όποιες ευθύνες αυτό συνεπάγεται.
Αντίστοιχα, ο παραδοσιακός ρόλος της γυναίκας, την θέλει μέσα στο σπίτι, να αναλαμβάνει μόνη τις ευθύνες του σπιτιού και το μεγάλωμα των παιδιών και ταυτόχρονα να είναι υπό την «υποταγή» του συζύγου της, χωρίς συχνά να μπορεί να εκφέρει άποψη για θέματα που ίσως να αφορούσαν και αυτή την ίδια. Στη σύγχρονη εποχή όμως, η γυναίκα είναι πια μορφωμένη και εργαζόμενη, συνεισφέρει και αυτή οικονομικά στο σπίτι, έχει πια εμπειρίες και έχει άποψη για θέματα και αποφάσεις που αφορούν το σύνολο των μελών της οικογένειας της.
Εδώ είναι που ακόμη δεν έχουν ξεκαθαρίσει τα πράγματα και έτσι, πολλές φορές, η γυναίκα ταυτόχρονα εργάζεται και έχει να αναλάβει τις περισσότερες από τις ευθύνες σχετικά με το σπίτι και τα παιδιά. Μπορεί να εργάζεται ολόκληρη τη μέρα, αλλά το φαγητό πρέπει να είναι έτοιμο και το σπίτι καθαρό. Αυτό χρειάζεται μεγάλα αποθέματα ενέργειας και αυτό με τη σειρά του δεν αφήνει περιθώρια επικοινωνίας ανάμεσα στο ζευγάρι και πολλές φορές γίνεται αφορμή για καβγάδες. Φυσικά αυτό δεν ισχύει πάντα, καθώς υπάρχουν όλο και περισσότερες περιπτώσεις όπου η γυναίκα φροντίζει να προωθεί την καριέρα της, παραμελώντας το σύζυγο και τα παιδιά της. Υπάρχουν βέβαια και οι πολλές κοινωνικές υποχρεώσεις για ένα ζευγάρι, που στο τέλος, από ευχάριστα γεγονότα, επειδή ακριβώς είναι τόσες πολλές, μετατρέπονται σε καταναγκαστικές εργασίες που και αυτές καταλήγουν στον ίδιο παρονομαστή, την έλλειψη κοινού χρόνου και άρα επικοινωνίας.
Οι λόγοι λοιπόν που συμβάλλουν στην απώλεια του ενδιαφέροντος του ενός προς τον άλλο μέσα στο ζευγάρι, είναι διάφοροι. Από εκεί και πέρα, τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι κι αυτά ποικίλα, όλα όμως αρνητικά: απογοήτευση, θλίψη, πίκρα, θυμός, αγανάκτηση. Αναμενόμενο φυσικά, αφού όταν κάποιος παίρνει την απόφαση να παντρευτεί, αλλιώς ονειρεύεται τη ζωή του και αλλιώς τη βρίσκει. Το άτομο αισθάνεται προδομένο από τον άνθρωπό του, που δεν υπάρχει μέσα στο σπίτι, που η παρουσία του είναι σαν μια σκιά. Η αγάπη που έδινε μοιάζει χωρίς ανταπόκριση, οι προσπάθειες που κάνει μέσα στο σπίτι και στην κοινή ζωή περνούν απαρατήρητες. Η συντροφικότητα καταρρέει μέσα στη μοναξιά. Και πώς μπορεί αυτός ο άνθρωπος να δώσει στο σύντροφό του να καταλάβει τη σημασία που έχει γι’ αυτόν μια καλή κουβέντα που θα του πει, μια γλυκιά ματιά; Τα αρνητικά συναισθήματα συσσωρεύονται μέσα του και κορυφώνονται: η θλίψη γίνεται θυμός και η πίκρα αγανάκτηση. Θέλει να του φωνάξει, να μάθει το γιατί, τι έφταιξε, τι ήταν αυτό που έγινε λάθος. Θέλει να του πει ότι δεν υπάρχει μέσα στο σπίτι, δεν υπάρχει μέσα στην αγκαλιά, θέλει να του πει «Αν υπήρχες θα σε χώριζα...!». Μα είναι τόσο ανύπαρκτο αυτό το άτομο στη ζωή του άλλου, που δεν μπορεί ούτε καν να το χωρίσει...
Όμως, η αδιαφορία στο γάμο, όσο κι αν μοιάζει με μια τελειωτική κατάσταση, δεν είναι. Η ουσία είναι από την αρχή να δοθούν γερές βάσεις στη σχέση του ζευγαριού και αυτές οι βάσεις πρέπει να διατηρούνται συνεχώς, ώστε και η σχέση να χαρακτηρίζεται από επικοινωνία και σεβασμό του ενός προσώπου προς το άλλο. Όπως λέει και η Εκκλησία, πρέπει πρώτα να δοθεί ο ένας στον άλλο και μετά στα παιδιά, αλλιώς θα ξεχαστούν μεταξύ τους. Χωρίς να μειώνεται η σημασία που πρέπει να δίνεται στα παιδιά, αυτό σημαίνει ότι δύο άτομα που αγαπούν το ένα το άλλο, οφείλουν να δώσουν όλη τους την ουσία στο σύντροφό τους, ώστε το κάθε άτομο να γνωρίζει σε βάθος το χαρακτήρα, τις εμπειρίες, τις ανάγκες – συναισθηματικές και μη- που έχει το άτομο απέναντί του. Αυτό βέβαια προϋποθέτει το άτομο να μπορεί να ακούσει τις δικές του ανάγκες, να γνωρίζει τα δικά του θέλω και τις αναζητήσεις του, για να είναι σε θέση να πράξει το αντίστοιχο με το σύντροφό του. Έτσι, χτίζονται γέφυρες επικοινωνίας, κατανόησης, αμοιβαιότητας ανάμεσα στο ζευγάρι και επιτυγχάνεται ισορροπία για ζητήματα που αφορούν την οικογενειακή, την επαγγελματική και την κοινωνική ζωή.
Όπως λοιπόν ο Χριστός κένωσε τον εαυτό Του, για να Τον παράσχει σε μας, με όμοιο τρόπο λειτουργεί και το ζευγάρι. Ο ένας υποτάσσεται στον άλλο, αλλά ποτέ με δουλοπρέπεια, μόνο με αγάπη. Ο ένας βάζει το σύντροφό του πάνω από τον εαυτό του, όπως ακριβώς έκανε ο Χριστός για εμάς, κάνοντας τη θυσία Του για τη σωτηρία μας. Στο ζευγάρι, ο καθένας πρέπει να γίνει όπως είναι ο άλλος για να μην υπάρξει ο κίνδυνος να γίνει ο ένας σκιά για τον άλλο.
Πηγή: Περιοδικό Καθοδόν